Van alle projecten die ik heb kunnen doen in de afgelopen 25 jaar, blijft Costuras – leven met borstkanker één van mijn favorieten. De fotosessies bleken een magische ervaring te zijn, met name vanwege de toewijding en warmte van de modellen. Voor allen was het de eerste keer dat ze met ontbloot bovenlichaam voor een camera poseerden – iets dat voor velen vanwege deze ziekte en haar gevolgen niet altijd makkelijk was. Mijn rol was om ze gerust te stellen en dan een foto te maken die een afspiegeling was van hun persoonlijkheid, of simpelweg van het moment. Keer op keer was ik blij verrast met de hoge mate van vertrouwen die zo snel kon ontstaan. En ik was erg onder de indruk van de vrijgevigheid van al die vrouwen voor een doel en een ziekte die, op één of andere manier, aanwezig lijkt te zijn in alle families.
Kunst maken om de kunst ervan heeft geen zin voor mij. Ik wil met mijn werk iets meer tonen dan een mooi plaatje. Costuras ontstond daarom uit twee verschillende invalshoeken. Ten eerste wilde ik iets bijdragen aan de bewustwording over kanker –omdat ook ik deze ziekte van veel te dichtbij heb meegemaakt– en ten tweede vanwege mijn interesse in documentaire fotografie, waarbij de boodschap vaak vóór de kunst komt. Deze combinatie van kunst met een doel is mijn manier iets bij te dragen aan de wereld om me heen. Op die manier voel ik me nuttig en gelukkig.
Zoals gebruikelijk is met creatieve projecten, heeft ook dit project een lange en soms moeilijke weg af moeten leggen voordat ze het daglicht zag. Costuras zou geen realiteit zijn geworden, ware het niet om twee redenen. Ten eerste, vanwege Rosa Mercader van líniazero in Barcelona, die aanbood het voortouw te nemen op een moment dat leiderschap het hardst nodig was. En ten tweede –en op een zeer bijzondere manier– vanwege de onvoorwaardelijke steun van alle vrouwen die model stonden. Aan hen ben ik het meest verschuldigd en ik zal ze eeuwig dankbaar zijn.
